Τι ωραία και χρηστικά τα διάφορα εργαλεία που μας προσφέρει η σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία...
Πριν από οκτώ χρόνια, μου έκαναν δώρο ένα λάπτοπ, το οποίο και χρησιμοποιούσα μέχρι πρόσφατα. Ε, γέρασε κι αυτό, δεν ανταποκρινόταν πλέον στις σύγχρονες απαιτήσεις μου κι αποφάσισα να αγοράσω καινούργιο. Δεν πήρα ό,τι κι ό,τι, αλλά ούτε και θα διαφημίσω το προϊόν εδώ, εάν δεν λάβω κάποια σοβαρή αποζημίωση από την εταιρεία που ζει χάρη και σ'εμένα.
Άρχισα να το χρησιμοποιώ λοιπόν αμέσως, εγκατέστησα τα ουίντοουζ, μπήκα στο διαδίκτυο και, μεταξύ άλλων, έστησα αυτόν εδώ τον ιστότοπο.
Σήμερα λοιπόν, λαμβάνω μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τον φίλο Γιάννη Δ., στο οποίο μου έχει επισυνάψει και κάποιον φάκελο, τον οποίον και σπεύδω ν'ανοίξω για να δω τι περιέχει. Κάπου εδώ παύει να ισχύει η αναλογία μ'έναν φάκελο που θα λάμβανα στο πραγματικό γραμματοκιβώτιό μου. Έναν τέτοιο φάκελο, αφού έχω δει ότι προέρχεται από φίλο κι όχι από διαφημιστική υπηρεσία, τον ανοίγω με τα χεράκια μου, βγάζω το περιεχόμενό του και το διαβάζω. Για ν'ανοίξω όμως τον ηλεκτρονικής μορφής φάκελο, αρκεί να πατήσω ένα κουμπί. Τόσο απλό. Κι όμως...
Πατάω λοιπόν το κουμπί κι αντί να δω τι μου στέλνει ο φίλος μου, βρίσκομαι ξαφνικά βυθισμένος σ'έναν λαβύρινθο απ'τον οποίον θα χρειαστώ τελικά δύο ολόκληρες ώρες για να εξέλθω... ζωντανός.
Προχωρώντας χάρη στα κουμπάκια που παρουσιάζονται διαδοχικά στην οθόνη μου (στα περισσότερα εξ αυτών αναγράφονται οι αινιγματικοί όροι "ναι", "όχι" και "συνέχεια"), βυθίζομαι ολοένα και πιο βαθιά σ'έναν δυσνόητο βούρκο απλούστατα διατυπωμένων φράσεων, προτάσεων, λύσεων, ερωτήσεων, απαντήσεων κ.λπ.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε ενεργοποιηθεί ακόμα το μάικροσοφτ όφις (περί όφεως πρόκειται, πράγματι) κι ότι ο κωδικός ενεργοποίησης (εικοσπενταψήφιος παρακαλώ) αρνιόταν πεισματικά να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Δώσ'του απο'δώ - δώσ'του απο'κεί... τίποτα. Η βοήθεια της εταιρείας που φτιάχνει το εν λόγω λογισμικό, άχρηστη, η ονλάιν βοήθεια, άχρηστη κι αυτή - μόνο για την δική μου περίπτωση βέβαια - για εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, λύσεις, ικανοποίηση χρηστών κ.ο.κ.
Κάποια στιγμή άρχισα να υποπτεύομαι ότι το πρόβλημα έδρευε στον εγκέφαλό μου κι όχι εκεί όπου νόμιζα αρχικά, αλλά το ν'αρχίσω να ψάχνω ταυτόχρονα και στον "ανώτερο" λαβύρινθό μου σίγουρα θα περιέπλεκε την κατάσταση σε βαθμό που θα έχανα πλέον κάθε έλεγχο.
Ως εκ θαύματος λοιπόν, ξαφνικά βλέπω μπροστά μου έναν αριθμό τηλεφώνου εξυπηρέτησης πελατών 801 κ.λπ. "Καλά", λέω από μέσα μου, "τα ξέρω αυτά τα τηλέφωνα... ένα-δυό ευρώ το λεπτό κι άντε να βρεις άκρη, πφφφφ". Κι όμως, εδώ έλεγε και "αστική χρέωση"! Απίστευτο μου φάνηκε (θα το ελέγξω βέβαια όταν έρθει ο επόμενος λογαριασμός ΟΤΕ, αν υπάρχει ακόμα ΟΤΕ στα τέλη Μαρτίου).
Καλώ λοιπόν τον αριθμό αυτόν και (τι άλλο βέβαια;), αρχίζει το μπλα-μπλα μια "αυτόματη φωνή"... "Θέλετε αυτό; Πατήστε εκείνο. Θέλετε εκείνο; Πατήστε αυτό" κ.ο.κ. Παραδέχομαι ότι για να πάρω αυτό που ήθελα εξ αρχής έπρεπε απλά να ήμουν πιο υπομονετικός και όχι να είχα βιαστεί να πατήσω την επιλογή "1" (που μου φάνηκε να είναι σαφώς η σωστή), αλλά να περιμένω να τις ακούσω όλες πρώτα και να πατούσα την επιλογή "4". Όποιος βιάζεται σκοντάφτει όμως. Άπαξ κι επέλεξα το "1", μπήκα σ'έναν μακρόστενο διάδρομο χωρίς επιστροφή κι από πόρτα σε πόρτα κατέληξα στο πουθενά.
Πάλι τά'βαλα με το μυαλό μου. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο λοιπόν και (για να μην σας τα πολυλογώ), έχοντας ανακαλύψει την ύπαρξη του "4", αποκτώ πρόσβαση σε ζωντανό! Μια συμπαθέστατη φωνή με νούμερο κι ονοματεπώνυμο, που η ταχεία προφορά τους θύμιζε δελτίο ειδήσεων στα ισπανικά. Κατόπιν λίαν ενδιαφέρουσας κι εποικοδομητικής συζήτησης για το πρόβλημα που αντιμετώπιζα, η κυρία αυτή με παρέπεμψε σ'έναν κύριο κι αυτός με τη σειρά του σ'έναν άλλον. Βρήκα τον άνθρωπο που χρειαζόμουν, επιτέλους! "Αφήστε μου τα στοιχεία σας (όνομα και αριθμό τηλεφώνου - καλά, δεν έχουν αναγνώριση κλήσης - πού ζούνε;) και θα στείλω η-μέηλ στον αρμόδιο συνάδελφο ο οποίος θα επικοινωνήσει απ'ευθείας μαζί σας, μόλις μπορέσει."
- Δηλαδή, ρωτάω κι εγώ αφελώς, σε λίγα λεπτά, σε λίγες ώρες, έτσι στο περίπου πείτε μου για να δω αν θα είμαι ακόμα εδώ όταν θα μπορέσει να με πάρει (πού να φανταστεί ο άνθρωπος ότι δεν έχω κινητό κι ότι μπορεί να με πάρει κι όταν θα οδηγεί για να πάει σπίτι του κι εγώ θα βλέπω ταινία στο σινεμά;).
Εφόσον δεν γνώριζε, ώστε να μπορεί να μου απαντήσει (τουλάχιστον ήταν ειλικρινής απ'ότι φαίνεται), άφησα εγώ τα στοιχεία μου, αλλά, του λέω, θα το ψάξω κι αλλιώς εν τω μεταξύ. Εντάξει; Εντάξει. Είχα και σχέδιο, χεχεχε...
Θέτω λοιπόν σε εφαρμογή το σχέδιο: κλείνω το τηλέφωνο και ξαναπαίρνω (νά'ναι καλά η αστική χρέωση). Φτάνω πάλι στον προαναφερθέντα κύριο υπ'αριθμόν ένα (είχα μάθει κάπως τα κατατόπια εν τω μεταξύ), ο οποίος ξεχώριζε από τους άλλους γιατί μιλούσε λίγο πιο αργά και είχα συγκρατήσει το μικρό του: Σπύρος (να θυμηθώ να τον πάρω στη γιορτή του).
Πιάσαμε λοιπόν μια κουβέντα με τον Σπύρο και τελικά διαπιστώσαμε μαζί ότι θα έπρεπε να πάω σ'ένα μαγαζί (μού'πε και 2-3 συγκεκριμένα αυτός) - κι αφού μου παρουσίασε τις διάφορες επιλογές που μάλλον θα έβρισκα στο μαγαζί της επιλογής μου, κατάλαβα επιτέλους ότι για να ενεργοποιήσεις το μάικροσοφτ όφις, για να μπορείς ν'ανοίξεις τον φάκελο (ή αρχείο τέλος πάντων) που σου έστειλε ο φίλος σου ο Γιάννης, δεν αρκεί να βρεις το "Μάικροσοφτ Όφις" στο μενού έναρξης του υπολογιστή σου και να πατήσεις το κουμπί. Όχι βέβαια. Πρέπει ν'αγοράσεις μια κάρτα πρώτα (για την τιμή της οποίας ο Σπύρος δεν είχε καμία απολύτως ιδέα - δηλαδή ούτε καν αν επρόκειτο για δεκάδες ή για εκατοντάδες ευρώ!) - κι εδώ υπάρχει επιλογή τύπου κάρτας βέβαια, αν δεν προτιμήσεις την εναλλακτική επιλογή που αντί για κάρτα παίρνεις σιντί - και να εγκαταστήσεις το λογισμικό στον υπολογιστή σου, που εσύ, ανίδεε χρήστη, αφελώς νόμιζες ότι υπήρχε ήδη μέσα, απλά και μόνο επειδή το είδες στο μενού έναρξης κι επειδή όταν είχες ρωτήσει τον πωλητή που σου πούλησε τον υπολογιστή αν έχει όλα τα στάνταρ της ουίντοουζ ήδη μέσα σου είχε πει "ναι" κι εσύ νόμιζες ότι τα στάνταρ είναι αυτά που σου είχε εγκαταστήσει ο θείος σου στο προηγούμενο, γερασμένο λάπτοπ σου (σημ. ο θείος δίδασκε πληροφορική στο Πανεπιστήμιο).
Κάποτε λέγαμε "Πατάς ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή". Τόσο πολύ εντυπωσιάζονταν οι άνθρωποι από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των συνανθρώπων τους. Η εφεύρεση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής, σίγουρα θα έχαιρε ανάλογης υποδοχής από τις παλαιότερες κοινωνίες. Τα φάρμακα, παρομοίως. Η φιλική προς το περιβάλλον πυρηνική ενέργεια επίσης. Και πάει λέγοντας. Ευρηματικότατο ον ο άνθρωπος. Αλλά και στη βλακεία, πρώτος.
σημ.: ο γράφων, πριν από σχεδόν 30 χρόνια, ήταν από τους πρώτους Έλληνες που είχαν προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή και ήδη στα δώδεκά του χρόνια ήξερε να φτιάχνει δικά του προγράμματα μπέησικ - έκτοτε, η ζωή προχώρησε κι ο γράφων ωρίμασε...χαχαχα
